Hortensja bukietowa

 

Hortensja bukietowa, znana również jako Hydrangea paniculata, to jedna z najpopularniejszych roślin ozdobnych, które zdobią nasze ogrody. Jej spektakularne kwiaty i relatywnie łatwa pielęgnacja sprawiają, że jest chętnie wybierana zarówno przez początkujących, jak i doświadczonych ogrodników. 

Zacznijmy od wymagań glebowych. Hortensja bukietowa preferuje glebę żyzną, próchniczną i dobrze przepuszczalną. Najlepiej rośnie na podłożu o lekko kwaśnym odczynie pH, oscylującym między 5,5 a 6,5. Jeśli gleba w Twoim ogrodzie jest zbyt zasadowa, warto dodać do niej torfu lub specjalnych nawozów zakwaszających, które można znaleźć w każdym centrum ogrodniczym. Dobrym przykładem jest sytuacja, gdy gleba w ogrodzie jest gliniasta i zwięzła. W takim przypadku warto ją rozluźnić poprzez dodanie piasku i kompostu, co poprawi jej strukturę i zapewni lepszy drenaż.

Hortensja bukietowa najlepiej rośnie w miejscach, które są dobrze nasłonecznione, ale jednocześnie osłonięte przed bezpośrednim działaniem palącego słońca. Idealna lokalizacja to miejsce, gdzie roślina otrzymuje poranne słońce, a w godzinach popołudniowych znajduje się w lekkim cieniu. Unikaj sadzenia hortensji w miejscach, które są narażone na silne wiatry, ponieważ mogą one uszkodzić delikatne kwiaty. Przykładem może być posadzenie hortensji przy północnej ścianie domu, która zapewni ochronę przed wiatrem, a jednocześnie pozwoli na dostęp do światła.

Podlewanie hortensji bukietowej jest kluczowym elementem jej pielęgnacji. Roślina ta potrzebuje regularnego i obfitego podlewania, zwłaszcza w okresach suszy. Zaleca się podlewanie rano lub późnym popołudniem, aby uniknąć parowania wody. Warto również pamiętać, że hortensje nie tolerują zalewania korzeni, dlatego ważne jest, aby gleba była dobrze przepuszczalna. Aby sprawdzić, czy roślina potrzebuje wody, wystarczy włożyć palec do ziemi na głębokość kilku centymetrów. Jeśli jest sucha, czas na podlewanie.

Przycinanie hortensji bukietowej to kolejny istotny element pielęgnacji. Przycinanie wykonuje się wczesną wiosną, zanim roślina zacznie wypuszczać nowe pędy. Należy usunąć wszystkie martwe i uszkodzone gałęzie oraz skrócić zeszłoroczne pędy o jedną trzecią. Dzięki temu roślina będzie się lepiej rozkrzewiać i obficiej kwitnąć. Przykładem może być sytuacja, gdy po zimie zauważysz, że niektóre gałęzie są suche i łamliwe. W takim przypadku konieczne jest ich przycięcie, aby zrobić miejsce dla nowych, zdrowych pędów.

Zimowanie hortensji bukietowej jest stosunkowo proste, ponieważ jest to roślina dość odporna na niskie temperatury. Zaleca się jednak zabezpieczenie młodych roślin przed mrozem poprzez okrycie ich agrowłókniną lub słomą. Starsze rośliny zwykle radzą sobie dobrze bez dodatkowej ochrony, ale w przypadku wyjątkowo mroźnych zim warto również je zabezpieczyć. Przykładem może być zastosowanie warstwy ściółki wokół podstawy rośliny, co pomoże utrzymać ciepło i wilgoć w glebie.

Rozmnażanie hortensji bukietowej można przeprowadzać na kilka sposobów, z których najpopularniejszym jest rozmnażanie przez sadzonki. W tym celu należy wczesnym latem pobrać półzdrewniałe sadzonki o długości około 15 centymetrów. Następnie usuń dolne liście i zanurz końcówkę w ukorzeniaczu. Sadzonki umieszcza się w doniczkach wypełnionych mieszanką torfu i piasku, a następnie regularnie podlewa. Po kilku tygodniach, gdy sadzonki się ukorzenią, można je przesadzić do ogrodu.

Hortensje cieszą kwiatami do późnej jesieni, kwiatostanów nie należy na zimę obcinać. Stanowią piękną ozdobę ogrodu. 

Hortensja ogrodowa

 

Hortensja ogrodowa to niezwykle popularna roślina, którą można spotkać w wielu ogrodach na całym świecie. Jej piękne, duże kwiaty przyciągają wzrok i są prawdziwą ozdobą każdego miejsca, w którym się znajdują. 

Zacznijmy od wymagań glebowych hortensji ogrodowej. Hortensje preferują gleby kwaśne do lekko kwaśnych, o pH w granicach 4,5-6. Jeśli gleba w Twoim ogrodzie jest zbyt zasadowa, możesz poprawić jej kwasowość, dodając torf, korę sosnową lub specjalne nawozy zakwaszające. Hortensje lubią gleby żyzne i przepuszczalne, dlatego warto zadbać o ich odpowiednie nawożenie i strukturę. Przykładowo, jeśli gleba w Twoim ogrodzie jest ciężka i gliniasta, możesz dodać do niej piasek lub kompost, aby poprawić jej drenaż.

Mówiąc o miejscu, gdzie najlepiej rosną hortensje, warto wspomnieć, że preferują one stanowiska półcieniste. Zbyt intensywne nasłonecznienie może prowadzić do przypalania liści i szybszego wysychania gleby, co jest niekorzystne dla tych roślin. Idealnym miejscem dla hortensji będzie więc ogród z porannym słońcem i popołudniowym cieniem. Jeśli jednak nie masz takiego miejsca, możesz posadzić je w miejscu zacienionym, ale pamiętaj wtedy o regularnym podlewaniu.

Pielęgnacja hortensji nie jest trudna, ale wymaga regularności. Podlewanie jest kluczowym elementem pielęgnacji tych roślin. Hortensje potrzebują dużo wody, zwłaszcza w okresie letnim, kiedy temperatury są wysokie. Staraj się podlewać je obficie, ale unikaj nadmiernego zalewania, co może prowadzić do gnicia korzeni. Dobrym rozwiązaniem jest podlewanie rano lub późnym popołudniem, aby uniknąć parowania wody w upalne dni. Nie podlewaj po liściach !  

Pamiętaj również o nawożeniu hortensji, szczególnie na wiosnę i wczesnym latem. Możesz używać specjalistycznych nawozów do hortensji, które dostarczą roślinom niezbędnych składników odżywczych. Im bardziej zakwasimy glebę i będziemy podlewać hortensje nawozami do hortensji -tym bardziej kolor kwiatów może się zmienić z różowego na fioletowy lub nawet jasno-niebieski. 

Przycinanie hortensji jest kolejnym ważnym aspektem jej pielęgnacji. Najpopularniejsze hortensje ogrodowe kwitnące na starych pędach przycinamy zazwyczaj wczesną wiosną, usuwając uschnięte kwiatostany i martwe pędy. Pamiętaj, że hortensje ogrodowe kwitną  na starych pędach -nie wolno ich przycinać!  

Zimowanie hortensji to również istotny element ich uprawy. Chociaż hortensje są stosunkowo odporne na niskie temperatury, młode rośliny mogą wymagać dodatkowej ochrony. Jesienią, przed nadejściem mrozów, warto okryć podstawę rośliny warstwą ściółki, takiej jak kora sosnowa lub liście, co ochroni korzenie przed przemarznięciem. W rejonach o surowszym klimacie można dodatkowo zabezpieczyć krzewy agrowłókniną lub słomianymi matami.

Rozmnażanie hortensji ogrodowej można wykonywać na kilka sposobów, ale najpopularniejszym i najprostszym jest rozmnażanie przez sadzonki pędowe. Najlepszym czasem na to jest lato, kiedy rośliny mają już dobrze rozwinięte pędy. Wybierz zdrowy, niezdrewniały pęd, odetnij około 15 cm od wierzchołka i usuń dolne liście. Następnie zanurz końcówkę w ukorzeniaczu i umieść w wilgotnym podłożu. Przykryj folią lub plastikową butelką, aby utrzymać wysoką wilgotność. Po kilku tygodniach młode rośliny powinny zacząć wypuszczać korzenie i mogą zostać przesadzone do ogrodu.

Mam nadzieję, że te informacje pomogą Ci w uprawie hortensji ogrodowej w Twoim ogrodzie. Pamiętaj, że kluczem do sukcesu jest regularna pielęgnacja i dostosowanie warunków do wymagań tych pięknych roślin. Zachęcam Cię do eksperymentowania i obserwacji, a na pewno uda Ci się cieszyć ich pięknem przez wiele lat.

Wrzos zwyczajny,

  

Wrzos jest rośliną, która nie tylko zdobi nasze ogrody swoją piękną, fioletową barwą, ale także jest niezwykle interesująca pod względem botanicznym. Aby w pełni cieszyć się jej urokiem, warto zrozumieć, gdzie najlepiej rośnie, jakie gleby preferuje, jak ją rozmnażać, jak przygotować do zimowania, jakie nawozy stosować oraz jak dbać o jej prawidłowe nawodnienie.

Wrzos zwyczajny, znany również jako Calluna vulgaris, to roślina, która naturalnie występuje na wrzosowiskach, w lasach i na skrajach borów sosnowych. Preferuje stanowiska słoneczne, chociaż poradzi sobie także w półcieniu. Wrzos ma jednak swoje wymagania co do gleby. Najlepiej rośnie na glebach kwaśnych, o pH w granicach 3,5-5,5. Gleby muszą być przepuszczalne, piaszczysto-żwirowe, ubogie w składniki odżywcze. W naturalnym środowisku wrzosy często spotykamy na jałowych, piaszczystych glebach, co pokazuje, że nie wymagają one bogatego podłoża do wzrostu. Jeśli gleba w naszym ogrodzie jest zbyt zasadowa, warto ją zakwasić, dodając torf wysoki lub specjalne preparaty zakwaszające.

Rozmnażanie wrzosów jest procesem, który można przeprowadzać na kilka sposobów, ale najczęściej stosowanym jest rozmnażanie przez sadzonki pędowe. Najlepszym czasem na pobieranie sadzonek jest późne lato, od sierpnia do września. Wybieramy zdrowe, niezdrewniałe pędy, które delikatnie odrywamy od rośliny matecznej. Następnie usuwamy dolne liście i umieszczamy sadzonki w mieszance torfu i piasku. Warto zadbać o odpowiednią wilgotność podłoża i miejsce o dużej ilości światła, ale nie bezpośredniego nasłonecznienia. Po kilku tygodniach sadzonki powinny zacząć wytwarzać korzenie i będą gotowe do przesadzenia na stałe miejsce w ogrodzie.

Zimowanie wrzosów w naszym klimacie nie jest szczególnie trudne, ale wymaga pewnych przygotowań. Wrzosy są dość odporne na mróz, jednak młode rośliny warto zabezpieczyć przed zimą. Dobrym rozwiązaniem jest okrycie ich gałązkami iglaków lub agrowłókniną, co ochroni je przed niskimi temperaturami oraz wysuszającym wiatrem. Warto również pamiętać, że wrzosy nie lubią nadmiaru wilgoci zimą, dlatego dobrze jest zadbać o odpowiedni drenaż gleby, aby uniknąć zastoin wodnych.

Jeśli chodzi o nawożenie, wrzosy nie są bardzo wymagające, ale warto je wspomagać, aby rosły zdrowo i obficie kwitły. Najlepszym rozwiązaniem są nawozy dedykowane roślinom kwasolubnym, które dostarczają odpowiednich składników odżywczych, nie podnosząc jednocześnie pH gleby. Nawożenie warto przeprowadzać wczesną wiosną oraz po kwitnieniu, aby rośliny miały siłę na regenerację i przygotowanie się do kolejnego sezonu.

Podlewanie wrzosów to kolejny istotny element ich pielęgnacji. Wrzosy są roślinami, które nie lubią nadmiaru wody, dlatego podlewanie powinno być umiarkowane. Warto jednak pamiętać, że w okresie upałów, szczególnie na stanowiskach nasłonecznionych, wrzosy mogą wymagać dodatkowego podlewania. Najlepszym rozwiązaniem jest podlewanie rano lub wieczorem, gdy słońce nie operuje już tak mocno, co pozwoli uniknąć poparzeń liści. Woda powinna być miękka, najlepiej deszczowa lub przefiltrowana, aby nie podnosić pH gleby.

Wrzosy to doskonały wybór nie tylko do ogrodów przydomowych, ale także do kompozycji w donicach na balkonach i tarasach, gdzie mogą stanowić efektowną ozdobę przez cały sezon. Warto więc poświęcić im trochę uwagi, aby w pełni wykorzystać ich potencjał dekoracyjny i cieszyć się ich urokiem w pełni.

O

skalnica zarzyczkolistna

 

Skalnica zarzyczkolistna, znana również pod łacińską nazwą Saxifraga paniculata, to wyjątkowa roślina, która zasługuje na szczególną uwagę w ogrodzie. Dzięki swoim charakterystycznym cechom, jest często wybierana przez ogrodników, którzy cenią sobie różnorodność i estetykę. 

Zacznijmy od uprawy skalnicy zarzyczkolistnej. Jest to roślina, która preferuje stanowiska słoneczne lub półcieniste. Najlepiej rośnie w glebie przepuszczalnej, o odczynie lekko kwasowym do obojętnego. Ważne jest, aby gleba była dobrze zdrenowana, ponieważ roślina ta nie toleruje nadmiaru wilgoci, co może prowadzić do gnicia korzeni. Dlatego, jeśli masz w ogrodzie miejsca, które są naturalnie wilgotne, warto zadbać o odpowiedni drenaż przed posadzeniem skalnicy.

Skalnica zarzyczkolistna osiąga zazwyczaj wysokość od 10 do 30 centymetrów, co czyni ją idealnym wyborem do ogrodów skalnych, rabat czy jako roślina okrywowa. Jej niewielka wysokość nie oznacza jednak, że jest mało efektowna. Wręcz przeciwnie, dzięki zwartej formie i atrakcyjnym kwiatom, potrafi przyciągnąć wzrok i stać się centralnym punktem w kompozycji ogrodowej.

Kwiaty skalnicy zarzyczkolistnej są jednym z jej największych atutów. Mają one delikatną, różową  barwę, która doskonale kontrastuje z zielenią liści. W niektórych odmianach możemy także spotkać kwiaty o lekko czerwonej  tonacji. Kwiaty te są drobne, ale zazwyczaj występują w dużych ilościach, tworząc gęste, efektowne kwiatostany. Ich subtelna barwa sprawia, że roślina ta doskonale wpisuje się w różnorodne aranżacje ogrodowe, dodając im elegancji i świeżości.

Termin kwitnienia skalnicy zarzyczkolistnej przypada na okres od maja do lipca, co czyni ją wspaniałym wyborem na wiosenne i letnie nasadzenia. Warto jednak pamiętać, że termin kwitnienia może się nieco różnić w zależności od warunków klimatycznych i stanowiska, na którym roślina jest uprawiana. Dobrze jest obserwować roślinę i dostosowywać pielęgnację do jej potrzeb, aby uzyskać jak najlepsze efekty.

Liście skalnicy zarzyczkolistnej są równie atrakcyjne jak jej kwiaty. Mają zieloną barwę, często z lekkim srebrzystym nalotem, co dodaje im wyjątkowego uroku. Ich kształt przypomina nieco liście zarzyczki, stąd też nazwa rośliny. Liście są mięsiste i tworzą zwarte rozety, co sprawia, że roślina ta wygląda efektownie przez cały rok, nawet poza okresem kwitnienia.

Jeśli chodzi o termin sadzenia, skalnicę zarzyczkolistną najlepiej jest sadzić wiosną lub jesienią. Wiosenne sadzenie pozwala roślinie na szybkie zakorzenienie się i rozwój przed nadejściem letnich upałów, z kolei jesienne daje czas na adaptację przed zimą. Ważne jest, aby unikać sadzenia w okresach ekstremalnych upałów lub mrozów, które mogą zaszkodzić młodym roślinom.

Zastosowanie skalnicy zarzyczkolistnej w ogrodzie jest bardzo wszechstronne. Dzięki swoim niewielkim rozmiarom i dekoracyjnym liściom, świetnie sprawdza się jako roślina okrywowa, szczególnie na skarpach czy w ogrodach skalnych. Można ją także sadzić w pojemnikach, co pozwala na uprawę na balkonach i tarasach. Jej delikatne kwiaty doskonale komponują się z innymi roślinami, tworząc harmonijne zestawienia kolorystyczne.

Zimowanie skalnicy zarzyczkolistnej nie jest trudne, gdyż jest to roślina odporna na niskie temperatury. W większości przypadków nie wymaga specjalnych zabiegów ochronnych. Warto jednak pamiętać, aby przed zimą usunąć zwiędłe liście i kwiaty, co pozwoli roślinie lepiej przetrwać zimowe miesiące. W regionach o bardzo surowym klimacie, można rozważyć przykrycie rośliny gałęziami iglaków lub agrowłókniną, aby dodatkowo zabezpieczyć ją przed mrozem.

Opryski drzew owocowych

opryski drzew - ze strony poradnik ogrodniczy

Opryski drzew owocowych to kluczowy element dbania o zdrowie i jakość owoców w sadach. Istnieją dwie główne kategorie oprysków: naturalne i chemiczne. Każda z nich ma swoje zalety i wady, które warto rozważyć przy wyborze odpowiedniej metody ochrony roślin. W tym poście  przyjrzymy się zarówno naturalnym, jak i chemicznym opryskom, omawiając ich składniki, proporcje oraz sposób zastosowania.

Zacznijmy od naturalnych oprysków, które są coraz bardziej popularne wśród ogrodników i sadowników poszukujących ekologicznych metod ochrony swoich upraw. Jednym z najczęściej stosowanych naturalnych środków jest wyciąg z pokrzywy. Pokrzywa zawiera wiele cennych składników odżywczych, które wspomagają wzrost roślin i odstraszają szkodniki. Aby przygotować taki oprysk, należy zebrać około 1 kg świeżych pokrzyw i zalać je 10 litrami wody. Następnie całość należy odstawić na około 7-10 dni, mieszając codziennie. Po upływie tego czasu, wyciąg należy przecedzić i rozcieńczyć w stosunku 1:10 z wodą. Otrzymany roztwór można stosować jako oprysk na drzewa owocowe, co pomoże wzmocnić rośliny i odstraszyć mszyce oraz inne szkodniki.

Innym popularnym naturalnym środkiem jest roztwór z czosnku. Czosnek ma właściwości antybakteryjne i antygrzybiczne, co czyni go doskonałym środkiem ochrony roślin. Aby przygotować roztwór, należy zmiażdżyć około 10 ząbków czosnku i zalać je 5 litrami wody. Roztwór powinien odstawać przez około 24 godziny, po czym można go przecedzić i używać bez rozcieńczania. Taki oprysk jest skuteczny w walce z grzybami i bakteriami, a także odstrasza niektóre owady.

Przejdźmy teraz do chemicznych oprysków, które są często stosowane w większych sadach ze względu na ich skuteczność i szybkość działania. Jednym z najczęściej stosowanych środków chemicznych jest miedź. Preparaty na bazie miedzi, takie jak miedzian, są używane do zwalczania chorób grzybowych, takich jak parch jabłoni czy mączniak. Typowe proporcje to około 30-50 gramów środka na 10 litrów wody, w zależności od konkretnego preparatu. Ważne jest, aby stosować się do zaleceń producenta i nie przekraczać zalecanych dawek, aby uniknąć uszkodzenia roślin i skażenia środowiska.

Innym popularnym środkiem chemicznym są insektycydy, takie jak środki na bazie pyretroidów. Są one skuteczne w zwalczaniu wielu szkodników owadzich, w tym mszyc, przędziorków i owocówek. Przykładowe proporcje to około 10 ml środka na 10 litrów wody, ale podobnie jak w przypadku środków na bazie miedzi, należy dokładnie zapoznać się z instrukcją na opakowaniu. Przy stosowaniu insektycydów ważne jest, aby zachować ostrożność i stosować je zgodnie z przepisami bezpieczeństwa, aby zminimalizować ryzyko dla zdrowia ludzi i zwierząt.

Wybór między naturalnymi a chemicznymi opryskami zależy od indywidualnych potrzeb i preferencji ogrodnika. Naturalne środki są bardziej przyjazne dla środowiska i mogą być stosowane bez obaw o szkodliwe skutki uboczne, ale ich działanie jest zazwyczaj wolniejsze i wymaga regularnego stosowania. Chemiczne opryski są bardziej skuteczne i szybkie, ale niosą ze sobą ryzyko zanieczyszczenia środowiska i mogą wpływać na zdrowie człowieka.

Przy podejmowaniu decyzji warto również zwrócić uwagę na aktualne badania i statystyki dotyczące skuteczności różnych metod ochrony roślin. W ostatnich latach rośnie zainteresowanie biopreparatami, które łączą zalety obu podejść. Są to środki oparte na naturalnych składnikach, ale wzbogacone o substancje zwiększające ich skuteczność. Takie preparaty mogą być alternatywą dla tradycyjnych środków chemicznych, oferując ochronę bez negatywnego wpływu na środowisko.

Podsumowując, zarówno naturalne, jak i chemiczne opryski mają swoje miejsce w ochronie drzew owocowych. Kluczem do sukcesu jest zrozumienie potrzeb swoich roślin i dostosowanie metod ochrony do specyfiki uprawy. Niezależnie od wybranej metody, ważne jest, aby regularnie monitorować stan drzew i reagować na wszelkie oznaki chorób czy szkodników, co pozwoli na utrzymanie zdrowych i obfitych plonów.

Miodunka , płucnik

Miodunka plamista, nakrapiana albo lekarska, to roślina ogórecznikowata, dziko rosnąca, popularna na terenach środkowej i południowej Europy, także w Polsce. Często rośnie w ogrodach przydomowych, ponieważ ze względu na jej odporność na mróz i fakt, że to roślina wieloletnia, chętnie sadzą ją ogrodnicy. Jest to roślina mająca wielobarwne, różowo-niebiesko-fioletowe kwiaty. które bardzo lubią odwiedzać pszczoły. 

 

 Jej potoczne nazwy to suchotnik i ziele płucne, płucnik. Tradycyjnie stosowano ją bowiem w obliczu problemów z drogami oddechowymi, w zapaleniu oskrzeli i płuc, a nawet gruźlicy. 

W celach leczniczych wykorzystuje się liście lub kwiatostany miodunki. Po zbiorze (w okolicach maja) liście i kwiaty suszy się .

 Na co działa miodunka? 

Przede wszystkim korzysta się z niej w chorobach związanych z drogami oddechowymi. Do tej pory jest to jedno z najsilniejszych ziół dobroczynnie wpływających na pracę układu oddechowego. Wspomaga zwalczanie stanów zapalnych w tych okolicach dzięki temu, że jest źródłem krzemionki (krzemu) oraz allantoiny – naturalnej substancji łagodzącej i przeciwzapalnej. Z kolei zawarte w miodunce saponiny i śluzy wspomagają funkcjonowanie nabłonka płuc, wpływają rozrzedzająco na wydzieliny z dróg oddechowych i działają wykrztuśnie. Działanie to zwiększa się, gdy podamy miodunkę z podbiałem i/lub babką lancetowatą. Miodunka to też źródło garbników, które poza działaniem przeciwzapalnym, są związkami antybakteryjnymi i przeciwwirusowymi, przez co mogą zmniejszać częstotliwość i długość infekcji. Warto korzystać z niej przede wszystkim w chorobach związanych z uporczywym kaszlem, szczególnie suchym. Wspomaga też organizm w zapaleniu krtani, astmie, a nawet mukowiscydozie. Działanie miodunki zwiększa obecność witamin wspomagających procesy odpornościowe – C i A.

 Inne zastosowania miodunki 

 Miodunka to roślina o właściwościach moczopędnych, odtruwających, detoksykujących. Wiąże w organizmie toksyny, które potem ułatwia wydalić z organizmu z moczem. Jej właściwości moczopędne mogą wspomagać organizm w przebiegu chorób pęcherza moczowego, a nawet przy kamicy nerek. 

 Z kolei zawarte w miodunce witaminy z grupy B i flawonoidy mogą przyczyniać się, jak sugerują badania z ostatnich lat, do zmniejszenia ryzyka rozwoju chorób neurodegeneracyjnych (w tym choroby Parkinsona czy choroby Alzheimera).

 Witaminy z grupy B polepszają funkcjonowanie układu nerwowego, wzmagają zdolności koncentracji i uwagi, natomiast flawonoidy to związki walczące z wolnym i rodnikami przyspieszającymi starzenie się komórek organizmu.  

Jak przygotować odwar z miodunki do picia? 

 Dwie łyżki suszonego ziela miodunki należy zalać dwiema szklankami wody (letniej) gotować około 10 minut pod przykryciem. 

Następnie odwar należy odstawić na kilka minut, po czym pić kilka razy w ciągu dnia po posiłku. Odwar pije się w ilości 75-150 ml (do nieco ponad połowy szklanki) na porcję. 

  Odwar warto stosować w przypadku dolegliwości ze strony układu pokarmowego, np. wrzodów. Miodunka przygotowana w ten sposób pomoże także w przebiegu zakażenia bakterią Helicobacter Pylori (redukuje aktywność i rozmnażanie bakterii) czy jako remedium na biegunki. Jednak uwaga, by nie przesadzić z ilością spożywanej miodunki, gdyż może doprowadzić to do zaparcia. Podawać ją 2-3 razy dziennie. 

Natomiast na infekcje dróg oddechowych lepiej sprawdzi się herbata z miodunki, którą przygotowuje się poprzez zalanie wrzątkiem dwóch łyżeczek suszonego ziela.

Firletka omszona

Firletka kwiecista jest dwuletnią byliną. 

Inne nazwy  firletka omszona i firletka wieńcowa.

 Bylina-  dorasta do 80 cm wysokości. 

Cała roślina  pokryta jest kutnerowatym owłosieniem. Również liście, obficie owłosione, przybierają srebrzysty kolor. są bardzo mięciutkie w dotyku. 

W lipcu  firletka kwiecista kwitnie - kwiat, o średnicy około 3 cm, wybarwiony jest na purpurowo. Kwiaty są miododajne - przyciągają pszczoły. 

Po zakończeniu kwitnienia roślina zawiązuje podłużne owocostany, zawierające liczne nasiona. Rozsiewa się samoistnie.

Stanowisko -słoneczne lub lekko zacienione. Nie lubi zbyt dużo wody.

 Dobrze znosi letnie upały. 

 Preferuje gleby bogate w składniki odżywcze, przepuszczalne, piaszczyste oraz piaszczysto-ilaste, o odczynie pH lekko kwaśnym, obojętnym i lekko zasadowym.

Jest mrozoodporna – wytrzymuje spadki temperatury do minus 30 stopni Celsjusza.

Nie wymaga nawożenia.

Pielęgnacja rośliny:

• systematyczne usuwamy przekwitłe kwiaty, co przedłuży kwitnienie , jeśli hemy aby się rozsiała sama -zostawiamy jeden kwiatostan.

Rozmnażanie firletek odbywa się poprzez nasiona, wysiewane na wiosnę do rozsadników. Sadzonki wysadzamy na rabatki na przełomie sierpnia i września.  Firletka  łatwo rozsiewa się sama, po zakończonym kwitnieniu.

 Dobrze znosi przesadzanie. 

Możemy również rozmnożyć bylinę przez podział rozrośniętej kępy.