Miodunka , płucnik

Miodunka plamista, nakrapiana albo lekarska, to roślina ogórecznikowata, dziko rosnąca, popularna na terenach środkowej i południowej Europy, także w Polsce. Często rośnie w ogrodach przydomowych, ponieważ ze względu na jej odporność na mróz i fakt, że to roślina wieloletnia, chętnie sadzą ją ogrodnicy. Jest to roślina mająca wielobarwne, różowo-niebiesko-fioletowe kwiaty. które bardzo lubią odwiedzać pszczoły. 

 

 Jej potoczne nazwy to suchotnik i ziele płucne, płucnik. Tradycyjnie stosowano ją bowiem w obliczu problemów z drogami oddechowymi, w zapaleniu oskrzeli i płuc, a nawet gruźlicy. 

W celach leczniczych wykorzystuje się liście lub kwiatostany miodunki. Po zbiorze (w okolicach maja) liście i kwiaty suszy się .

 Na co działa miodunka? 

Przede wszystkim korzysta się z niej w chorobach związanych z drogami oddechowymi. Do tej pory jest to jedno z najsilniejszych ziół dobroczynnie wpływających na pracę układu oddechowego. Wspomaga zwalczanie stanów zapalnych w tych okolicach dzięki temu, że jest źródłem krzemionki (krzemu) oraz allantoiny – naturalnej substancji łagodzącej i przeciwzapalnej. Z kolei zawarte w miodunce saponiny i śluzy wspomagają funkcjonowanie nabłonka płuc, wpływają rozrzedzająco na wydzieliny z dróg oddechowych i działają wykrztuśnie. Działanie to zwiększa się, gdy podamy miodunkę z podbiałem i/lub babką lancetowatą. Miodunka to też źródło garbników, które poza działaniem przeciwzapalnym, są związkami antybakteryjnymi i przeciwwirusowymi, przez co mogą zmniejszać częstotliwość i długość infekcji. Warto korzystać z niej przede wszystkim w chorobach związanych z uporczywym kaszlem, szczególnie suchym. Wspomaga też organizm w zapaleniu krtani, astmie, a nawet mukowiscydozie. Działanie miodunki zwiększa obecność witamin wspomagających procesy odpornościowe – C i A.

 Inne zastosowania miodunki 

 Miodunka to roślina o właściwościach moczopędnych, odtruwających, detoksykujących. Wiąże w organizmie toksyny, które potem ułatwia wydalić z organizmu z moczem. Jej właściwości moczopędne mogą wspomagać organizm w przebiegu chorób pęcherza moczowego, a nawet przy kamicy nerek. 

 Z kolei zawarte w miodunce witaminy z grupy B i flawonoidy mogą przyczyniać się, jak sugerują badania z ostatnich lat, do zmniejszenia ryzyka rozwoju chorób neurodegeneracyjnych (w tym choroby Parkinsona czy choroby Alzheimera).

 Witaminy z grupy B polepszają funkcjonowanie układu nerwowego, wzmagają zdolności koncentracji i uwagi, natomiast flawonoidy to związki walczące z wolnym i rodnikami przyspieszającymi starzenie się komórek organizmu.  

Jak przygotować odwar z miodunki do picia? 

 Dwie łyżki suszonego ziela miodunki należy zalać dwiema szklankami wody (letniej) gotować około 10 minut pod przykryciem. 

Następnie odwar należy odstawić na kilka minut, po czym pić kilka razy w ciągu dnia po posiłku. Odwar pije się w ilości 75-150 ml (do nieco ponad połowy szklanki) na porcję. 

  Odwar warto stosować w przypadku dolegliwości ze strony układu pokarmowego, np. wrzodów. Miodunka przygotowana w ten sposób pomoże także w przebiegu zakażenia bakterią Helicobacter Pylori (redukuje aktywność i rozmnażanie bakterii) czy jako remedium na biegunki. Jednak uwaga, by nie przesadzić z ilością spożywanej miodunki, gdyż może doprowadzić to do zaparcia. Podawać ją 2-3 razy dziennie. 

Natomiast na infekcje dróg oddechowych lepiej sprawdzi się herbata z miodunki, którą przygotowuje się poprzez zalanie wrzątkiem dwóch łyżeczek suszonego ziela.

Firletka omszona

Firletka kwiecista jest dwuletnią byliną. 

Inne nazwy  firletka omszona i firletka wieńcowa.

 Bylina-  dorasta do 80 cm wysokości. 

Cała roślina  pokryta jest kutnerowatym owłosieniem. Również liście, obficie owłosione, przybierają srebrzysty kolor. są bardzo mięciutkie w dotyku. 

W lipcu  firletka kwiecista kwitnie - kwiat, o średnicy około 3 cm, wybarwiony jest na purpurowo. Kwiaty są miododajne - przyciągają pszczoły. 

Po zakończeniu kwitnienia roślina zawiązuje podłużne owocostany, zawierające liczne nasiona. Rozsiewa się samoistnie.

Stanowisko -słoneczne lub lekko zacienione. Nie lubi zbyt dużo wody.

 Dobrze znosi letnie upały. 

 Preferuje gleby bogate w składniki odżywcze, przepuszczalne, piaszczyste oraz piaszczysto-ilaste, o odczynie pH lekko kwaśnym, obojętnym i lekko zasadowym.

Jest mrozoodporna – wytrzymuje spadki temperatury do minus 30 stopni Celsjusza.

Nie wymaga nawożenia.

Pielęgnacja rośliny:

• systematyczne usuwamy przekwitłe kwiaty, co przedłuży kwitnienie , jeśli hemy aby się rozsiała sama -zostawiamy jeden kwiatostan.

Rozmnażanie firletek odbywa się poprzez nasiona, wysiewane na wiosnę do rozsadników. Sadzonki wysadzamy na rabatki na przełomie sierpnia i września.  Firletka  łatwo rozsiewa się sama, po zakończonym kwitnieniu.

 Dobrze znosi przesadzanie. 

Możemy również rozmnożyć bylinę przez podział rozrośniętej kępy.

Begonia bulwiasta

Dziś kupiłam piękne bulwy begonii o przecudnym kolorze pomarańczy. Poszukałam duże donice. Na dno donic wsypałam drobne kamyczki, potem troszkę obornika i dobrą ziemię ogrodową. Bulwy wsadziłam na głębokość  5 cm. Wszystko podlane i przeniesione do tunelu foliowego. Teraz pozostaje czekać na piękne kwiaty.

Trochę o uprawie tych pięknych kwiatów
 Begonia bulwiasta preferuje ciepłe i jasne stanowiska, choć toleruje również miejsca półcieniste. Moja woli mniej nasłonecznione miejsce. Warto wiedzieć, że begonie o dużych kwiatach najlepiej rosną w półcieniu, natomiast odmiany o drobnych kwiatach wymagają więcej słońca. Rośliny najlepiej rozwijają się w temperaturze około 20°C. Zaciszne, osłonięte od wiatru miejsca są dla begonii najlepsze, gdyż kruche i delikatne łodygi tych roślin mogą być uszkadzane przez silniejsze podmuchy wiatru. Gleba dla begonii musi być żyzna, próchnicza, lekko kwaśna i przede wszystkim przepuszczalna.  
Bulwy begonii sadzimy wklęsłą stroną do góry, tak głęboko by znajdowały się około 1 cm pod powierzchnią ziemi.
Ja sadzę głębiej bo często łamały mi się łodygi.
Begonie do uprawy pojemnikowej sadzi się  w marcu. Należy trzymać je w jasnych pomieszczeniach i temperaturze ok. 18-20°C. Gdy minie ryzyko przymrozków, czyli w drugiej połowie maja, doniczki  można wystawić na zewnątrz.
Bulwy begonii można też sadzić bezpośrednio do gruntu albo do pojemników na zewnątrz od drugiej połowy maja. Należy się jednak liczyć z faktem, że tak późno sadzone begonie zakwitną w późniejszym okresie, niż te posadzone w pojemnikach już w lutym lub marcu.

Begonie nie tolerują przesuszenia i mogą zrzucać liście, jeśli mają zbyt mało wody. Begonie bardzo źle znoszą upały i wysychanie gleby, dlatego ważne jest, aby ziemia  była zawsze lekko wilgotna. Dlatego warto mieć duże donice .
 Podlewanie begonii bulwiastej powinno być regularne i niezbyt obfite. Zbyt dużo  wody powoduje gnicie bulw lub  zahamowanie wzrostu roślin.

Aby pięknie kwitły nawozimy je  co 2-3 tygodnie przez cały sezon wegetacyjny.

W celu przezimowania begonii wraz z nadejściem przymrozków wykopujemy bulwy begonii, podsuszamy przez około 2 tygodnie i lekko oczyszczamy. Umieszczamy je w skrzynkach wypełnionych piaskiem lub torfem  i przechowujemy w ciemnych i chłodnych (7-10°C) pomieszczeniach, aż do następnego roku.